Category: MOVIE REVIEW

सपना सबैको हुन्छ, पैसा कमाउने… ठुलो मान्छे बन्ने… सबैको हाई हाई बटुल्ने। सपना पुरा गर्ने बाटो फरक फरक छन्, एउटा सिधा बाटो… दुख पाउने बाटो, जुन बाटो राम्राकुरा हरुले भरिएका छन् र त्यसले सपना धेरै दिन लगाएर पुरा गराउँछ त कहिलेकाहिँ अपुरै छाड्न बाध्य पनि! अर्को छ, बाङ्गो बाटो… दुख दिने बाटो! छिटै सपना पुरा गराउने यो बाटोका क्रियाकलाप न त समाजलाई पाच्य हुन्छन् न कानुन सम्मत नै। त्यहि बाङ्गो बाटोमा हिडेको हाम्रो समाजको एउटा धमिलो चित्र हो, छड्के! हत्या, हिंसा, राजनिती, गुण्डागर्दी, लागुअौसधको व्यापार, बन्यजन्तु तस्करी अादि छड्के कुराहरुलाई चलचित्र ‘छड्के’ले २ घण्टा १० मिनेटसम्म सँगाल्छ।

प्रिन्सेस मुभी र रस ताण्डव ताण्डवको ज्वइन्ट भेन्चर, निगम श्रेष्ठको लेखन तथा निर्देशनमा बनेको नेपाली चलचित्र छड्केले प्राय शुन्यताको स्थितिमा गुज्रने कलिवुडमा प्रदर्शन भएको दुई दिन राम्रै ताप दियो। सौगात मल्ल, रबिन तामाङ, नम्रता श्रेष्ठ, अर्पण थापा, दयाहाङ राई, प्रतिकराज न्यौपाने, विपिन कार्की, निकुन श्रेष्ठ, कामेश्वर चौरसिया लगायतका कलाकारको अभिनय रहेको यस चलचित्रमा संगीत नाइट व्यान्ड, छायांकनमा संजय लामा छन् भने द्वन्द्व निर्देशनमा योगेन्द्र श्रेष्ठ। स्टार कास्टकै कारणले पनि प्रतिक्षित सिनेमामा को रुपमा चर्चा कमाएको छड्केले सिनेमाको हिंसात्मक द्रिष्य र संवादको लागि सिनेमाको कुनै पनि दृश्यहरु नकाटि ‘सेन्सर वोर्ड’ बाट एडल्ड सर्टिफीकेट पाएको छ।  ट्रेलर र गितको रिलिज सँगै सामाजिक सञ्जालको माध्यममा युबापुस्ताको WatchList मा परेको यो सिनेमाले रिलिजको दिन February 22 पछिका दुई दिन दर्शकहरुले मल्टिप्लेक्समा तछाड-मछाड गरे भने तेस्रो दिन देखि दर्शक पातलिएका छन्। माउथ पब्लिसिटी र सामाजिक सञ्जालमा अाएको निराशाजनक प्रतिक्रियाले ‘छड्के’लाई कलिवुडको बाटो हिड्न अफ्टेरो बनाएको छ।

‘चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज र वरिपरिको गाँउ तथा शहरमै संम्पुर्ण छड्के घुमेको छ। त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय बिमानस्थलबाट कथा सुरु हुन्छ। बिद्यार्थीको रुपमा अमेरिका पुगेको तर अनैतिक रुपमा काम गरेको थाहा पाएपछि नेपाल फर्काइएका रोसन (निकुन श्रेष्ठ) र प्रक्रिति बिज्ञानका बिद्यार्थी समिर (सौगात मल्ल)को चितवन सम्मको गाडी यात्रा सँगै फिल्म अघि बढ्छ। रोसन अाफ्नो घर चितवन जाँदै हुन्छ भने समिर लहरे बनमाराको रिसर्चको लागि चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जमा अाएको हुन्छ। रोसन आफ्नो दाजु–भाउजुकोमा बस्छ। चितवनमा पुगेपछि रोसन अाफ्ना पुराना साथी विन्दू (विपिन कार्की) र योग (कामेश्वर चौरसिया) सँग हिंड्छ। बिन्दु, घरमा निस्केर बसेको हुन्छ, उ सँग कुनै काम हुन्न, गँाजा तान्ने बाहेक! त्यस्तै योग चाँहि भगौडा सैनिक हुन्छ जो द्वन्दकालमा बिद्रोहि कमान्डरको धम्किको कारण जागिर छाड्न बाध्य हुन्छ। दिनभर बरालिनु यि तीनजनाको दैनिकी नै हुन्छ, जुन रोसनको दाईलाई मन पर्दैन। रोसनले काम त खोज्छ तर उसको अावश्यकता पुरा गराउन सक्ने काम भेट्न सक्दैन, एकातिर भनेजस्तो काम नपाएको चिन्ता त अर्को त्यहि बिषयमा दाईको किचकिचसँगै उ निरिह हुन्छ।

अर्को तिर राजनीतिक संरक्षण पाएको ‘रोयल ग्याङ’ जो पहिले देखिनै चितवनमा खाग तस्करी, टेण्डर, हप्ता असुली, हत्या जस्ता कार्यमा सक्रिय हुन्छ। छ जनाको यिनीहरुको समूहमा छेवाङ (रविन तामाङ), सोली (नम्रता श्रेष्ठ), दावा (दयाहाङ राई), अस्लम, टाटे (प्रतीकराज न्यौपाने), बोक्सी थारु (अर्पण थापा) हुन्छन् र सबैका गुण्डा नेता हुन्छन् छेवाङ। सबै तिर उनिहरुकोनै हालिमुहाली हुन्छ भने रक्सि र चुरोट त उनिहरुको अाधारभूत अावश्यकता। त्यसै क्रममा  एक दिन रोसनको दाजुको दुर्घटना हुन्छ, छेवाङको कारण। रोसनको दाजु ICU मा उपचाररत हुँदै गर्दा ‘रोयल ग्याङ’का दावा र टाटेले रोसनको परिवारलाई अस्पतालमै पुगेर धम्क्याउँछन्, धम्किपछि उनिहरु मुकदर्शक बन्नु शिवाय अरु केही गर्न सक्दैनन्। बिपक्षि राजनैतिक दलका नेता (सुनिल पोखरेल) ‘रोयल ग्याङ’का छेवाङलाई मार्न चाहन्छन् र तिनै बरालिएका तीन जनालाई ५० लाखको अफर दिन्छन्। अहिलेसम्म अाँफुले पाएको दुखहरु सम्झेरै केही दिनपछि तीन जनाले अफर स्विकार गर्छन् र नयाँ ‘कुरी ग्याङ’ तयार हुन्छ। नेताजी त्यहि नयाँ ग्याङ्को माध्यमबाट बदला लिन चाहन्छन् अर्को दलको राजनीतिक संरक्षण पाएको ‘रोयल ग्याङ’ सँग। त्यतिबेला ‘रोयल ग्याङ’ खाग तस्करीको तयारीमा लागेको हुन्छ। उता एक्को अध्ययनकर्ता समिर निकुञ्जबाट अनुमति लिएर बनमाराको अध्ययनमा ब्यस्त हुन्छ। ऊ जंगलमै रमाइरहेको हुन्छ। अध्ययनकै क्रममा जंगलमा हुँदा, गैडा मार्न खोज्दै हिडेको बोक्सी थारुले जंगलमा समिरलाई भेट्छ,  खबरे भन्ठानेर समिरलाई जंगलमै लखेट्छ र भाग्दा भाग्दै समिर हिलोमा भासिन्छ, बोक्सीले उसको देब्रे छातिमा छुरा रोप्छ, समिर मरेतुल्य हुन्छ। ‘दिमाग ठीक ठाँउमा भए पनि मुटु ठीक ठाँउमा छैन’ भन्ने समिर त्यहि ठीक ठाँउमा नभएको मुटुको कारण बाँचेर दल दल बाट निस्कन्छ।

दुबै ग्याङ अाफ्नो अाफ्नो काममा व्यस्त हुन्छन। ‘कुरी ग्याङ’ ‘रोयल ग्याङ’का लिडर छेवाङलाई मार्न लागिपरेको हुन्छ। त्यतिकैमा कुरी ग्याङका केटाहरुले छेवाङको हत्या गर्छन् एउटा प्रोग्राममा बोल्दै गर्दा। ‘रोयल ग्याङ’का दावा बाहेक अरु सबैलाई प्रहरीले पक्राउ गर्छ, यिनीहरु जेल पर्छन्। दावाले भने तस्कर पक्राउ गराउन सहयोग गरेको भन्दै सम्मान पाउँछ। ‘रोयल ग्याङ’को अन्त पछि कुरी ग्याङका केटाहरुको चितवनमा हालिमुहाली हुन्छ, जसका प्रत्यक्ष संरक्षक हुन्छन्, नेता सुनिल पोखरेल। अाजीवन कारावास भनेपनि दुईवर्ष पछि ‘रोयल ग्याङ’का सदस्यहरु एकदमै सजिलो सँग जेलबाट भाग्छन्। त्यसपछि सुरु हुन्छ हिंसाको पराकाष्ठ। जंगलप्रेमी समिर त्यतिबेला सम्ममा सम्पुर्ण रुपमा जंगली भइसकेको हुन्छ, ढुङ्गे युगको जस्तै। ‘कुरी ग्याङ’ त्यतिबेला काठ तस्करीको लागि रुख काट्नमै व्यस्त हुन्छ। त्यतिनै बेला देखि नै ‘कुरी ग्याङ’ र ‘रोयल ग्याङ’ बीचको दोहोरो हिंसा हुन्छ। जंगलमा नराम्रो काम भएको मन नपराउने समिर पनि जंगली पारामा दुबै ग्याङका सदस्यलाई मार्दै जान्छ र अन्त्यमा दुबै ग्याङ सखाप हुन्छन्। पहिला मञ्च बाटै चितवन कहिले पनि बन्द नगर्ने भनेका नेता सुनिल पोखरेलले अाफ्ना गुण्डा सबै मारिएपछि चितवनठप्प पार्ने घोषणा गर्छन र  जंगलमा समिरको गर्जन सँगै फिल्म सकिन्छ।’

संवादको दृष्टिकोणमा बिन्दु र दावाले दर्शकहरुलाई भरपुर मनोरञ्जन दिन्छन्। बिन्दुको हाउभाउ सम्झन लायक छ। समिरको प्रदर्शन अब्बल छ तर मध्यान्तर पछि ढुङ्गे युगिन मानव जस्तै त कताकता भगवान शिव जस्ता देखिने पात्र बनेका उनको भुमिका देखेर दर्शकहरु हराउन सक्छन्। चलचित्रका मुख्य पात्र भनिएपनि छेवाङको न त सुरुवात दमदार छ न त अन्त नै। उनको मृत्यु सजिलो देखिन्छ! चितवन हल्लाएर बसेको ग्याङको मुख्य पात्रको सहज अन्त्य पाच्य छैन, छड्के बाटोमा हिँडेको मान्छेको अन्त्य भएकाले त्यसलाई खासै वास्ता नगरिएको हो कि! त्यस्तै नयाँ रुपमा देखिएकी सोली (नम्रता श्रेष्ठ) को अघिकांश समय कि त धुँवा उडाउनमा बित््छ किन त गोली हान्नमै। थुप्रै अन्य कलाकारहरुको जमघट रहेको छड्केमा ति कलाकारको उपस्थिति ‘ट्यापे’, मुन्द्रे र ‘गँजडी’को प्रतिनिधिको रुपमा भएको छ। सिनेमामा नेपाल प्रहरीलाई निरिह रुपमा देखाइएको छ। बिभिन्न पार्टिका नेताको संरक्षणमा हाम्रो समाजमा मौलाएको अपराधलाई छड्केले समेट्नु यसको राम्रो पक्ष हो। गरिबी र बेरोजगारीले युवामा उत्पन्त गराउने मानसिक तनावले लिएको बिक्रित रुप छड्केमा उजागर भएको छ। समग्रमा कलाकारहरुले अाफ्नो कलाको राम्रै प्रदर्शन गरेका छन। अपराधिक समूहमै भएपनि ‘हिमाल, पहाड, तराई! हामी सबै नेपाली दाजुभाई!’ भन्दै बिबिध जातजातिको प्रतिनिधित्व गराइएको छ, त्यहि कुरालाई रचनात्मक काममा प्रयोग गर्न प्रेरणा दिन सकेको भए छड्केको अन्त तिर दर्शकले खल्लो महशुस गर्ने थिएनन्।

हिंसात्मक सिनेमाको रुपमा अाएको छड्केमा हिंसाका दृष्य अाउनु अनौठो नभए पनि मध्यान्तरपछिका केही दृष्य अप्राक्रितिक लाग्छन्। गीत तथा पृष्ठसंगित उत्कृष्ठ छ। नेपाली बाजाहरुको नेपाली धुन कर्णप्रिय लाग्छ। दुई गितहरु ‘हात्ति-भालु’ र ‘एक एकान दुई’ बाल गित जस्ता लागेपनि रमाईला छन्।  प्रायजसो चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज र त्यसको वरिपरि खिचिएका दृष्यहरुमा चितवनको सुन्दरता झल्किएको छ। यसलाई सफल Cinematography मान्न सकिन्छ तैपनि कथा, पटकथाको राम्रो तालमेल नहुँदा दर्शकहरुले आशा गरे अनुसारको मनोरञ्जन छड्केले दिन सकेको छैन। यस सिनेमाको प्रतिक्रियालाई सहज रुपमा लिएर निर्माता/निर्देशकले अाउने दिनमा राम्रा नेपाली सिनेमा बनाउन भन्ने शुभकामना।

{६/१०}

[नोट: नितान्त व्यक्तिगत धारणा मात्र]

Movie: Kathmandu… anything can happen in this city.
Written and Directed: Akash Adhikari / Producer: Akash Adhikari and Ben-Nabin Adhikari.

Released Date: Feb 03 2012 / Magh 21 2068

Cast: Akash Adhikari, Resh Marhatta, Gauri Malla, Samyukta Rana, Arjun Shrestha, Prapti Ghimire, Ben-Nabin Adhikari, Sunil Dutt, Subhatra Adhikari र अरु टन्नै… Guest: Ani Choying Dolma and Indian (Singer-Actor) Sukhwinder Singh.

‘लुट’ले नेपाली चलचित्र क्षेत्रमा ठुलै खलबलि मच्चाएको धेरै भएको छैन। चलचित्र क्षेत्रमा सङ्कट काल लाउन पर्छ भन्ने पुरातन चलचित्र कर्मीलाई पाठ सिकाउन सफल उत्त चलचित्रले धेरै पछि ब्यबसायीक रुपमा पनि बाजी मार्न सफल भयो। त्यतिमात्र हैन, नेपाली चलचित्र हेर्न हिचकाचाउने दर्शकलाई पनि ‘नेपाली चलचित्र राम्रो बन्दो रैछ है’ भन्न बाध्य पनि बनायो, जुन समुहमा म पनि थिएँ।

काठमाण्डु, हाम्रो राजधानी शहर, थरी थरीका मान्छेहरु, थरी थरीका काम, बिबिध संस्क्रिति अनि बुझ्न नसकिने समाज… यहाँ कुनै क्षेत्र छैन जहाँ केहि समस्या नहोस! सडक देखि महल सम्म सबैतिर बिक्रिति मात्र छ। समाज र संस्क्रितिमा परेको पश्चिमि प्रभावले एक-अर्काको सम्बन्धमा नै धावा बोल्न थालिसकेको कुरा कहिँ लुकेको छैन। सूचना तथा सन्चारको प्रभाव तथा युवा पुस्ताको बिदेशी कुराको नक्कल गर्ने मोह मिश्रित मनस्थितिले शहरी समाजलाई परिवर्तन गर्दै लगेको तीतो यथार्थ अब हामी माझ नौलो छैन। मानविय संबेदना भन्दा वस्तुवादि मनस्थिति हावी हुँदा समाज अन्धो बन्दै छ र पारिवारिक सम्बधमा चिसोपन अाउने घटना बढ्दै गएको छ। अाधुनिकिकरण को यस्तो प्रभावले देशका युवा पुस्ता लाई खाडलमा धकेलिरहेको छ। धुम्रपान तथा मध्यपान, लागुअऔषध, सेक्स, डिस्को, पार्टीमै मस्त युवा जमातले देश तथा परिवारलाई सहयोग पुर्याउनुको सट्टा झन बिक्रिति फैलाइरहेका छन। दिशाबिहिन भएर हिडेका युवाहरु लाई सहि बाटोमा डोर्याउनु पर्ने परिवार आफैँ कलह मा हराउनु समाजकै लागी लज्जासपद विषय हो।

नेपाली चलचित्रप्रति जिग्यासा राख्नुहुन्छ भने तपाइँहरुलाई थाहा नै होला, अाजैबाट राजधानीमा ‘काठमाण्डु …यो शहरमा जे पनि हुन सक्छ‘ प्रदर्शनमा अाएको छ। चलचित्रले बुझाउन नसकेपनि, अाफैँ बुझ्दा, बर्तमान परिप्रेक्षको शहरको कथा नै हो, ‘काठमाण्डु’, जहाँ सधै अाफ्नै तरिकामा रमाईरहन खोज्ने, चलचित्रकै शब्दमा ‘MMS’ र ‘Internet’ जमानाका युवा पुस्ता र तिनिहरुको अभिभावक सँगको सम्बन्धलाई देखाउन खोजिएको छ। युवा पुस्ता र तिनिहरुमाथि परिवारको दायित्व सधै उनिहरुको ब्यक्ति्व बिकाशमा हुनुपर्ने हो तर परिवारको सदस्यहरु बिचनै उत्पन्न भएको फाटोले सिर्जना गरेको अस्वभाविक परिस्थितिमा रुमल्लिएको समाजको सानो चित्रणको असफल प्रयास हो, काठमाण्डु।

Story Plot

‘The SKY Movies’को ब्यानरमा निर्माण भएको यस चलचित्रमा अार्यन (आकाश अधिकारी, United Film Institute of America को गोल्ड मेडलिस्ट) अाफ्नो पढाईपछि देशकै समाज, संस्क्रिति, रीति-रिवाज तथा बिबिध महत्वपुर्ण स्थानलाई चलचित्रको माध्यमबाट बिश्वसामु चिनाउने महत्वकाक्षी योजनाको साथ नेपाल अाउँछ, उसलाई लाग्छ कि! नेपालको समाजमा उसले सजिलो सँग काम गर्न सक्नेछ, तर जब ऊ नेपालमा आइपुग्छ, सबैथोक सोँचे भन्दा उल्टो हुन्छ। राजनितिक दलहरुको बन्द र हट्ताल (जहाँ साना बालबालिका बोकेको स्कुल बसलाई पनि जलाईन्छ), रोजगारीको समस्या (राम्रो पढेकाले पानि जागिर पाउदैनन्), पेट्रोलियम पदार्थको अभाव (स्टोभमा राख्ने मट्तिेल समेत छैन), अदालतको ढिलासुस्ति (७-७ बर्ष सम्म पनि अदालत धाइ रहन पर्छ), सडक बाल-बालिकाको नाजुक स्थिति… अनि यस्तै यस्तै अनगिन्ति समस्या ऊ बिश्वासनै गर्न सक्दैन। अझ, अाफ्नै परिवारभित्र डेरा जमाएर बसेको सम्बन्धको जटिलता देख्दा उ छाँगा बाट खसे जस्तै हुन्छ। त्यसैगरि अार्यनको भतिजि सिम्रिक (प्राप्ति घिमिरे) (पुर्व मिस नेपाल तथा फेसन डिजाइनर अामा सम्युक्ता (सम्युक्ता राणा) र बिजनेस म्यान अजय (अर्जुन श्रेष्ठ) कि छोरी) तर अामा – बुबाको मनमुटावले सँगै समेत नबसेको स्थितिमा, छोरीले परिवारको माया खासै पाउँदिन। अाफ्नो मोडेल अामा र प्राय: सँगै हुने फोटोग्राफर सुनेय (सुनिल दत्त) को बारेमा बाहिरी समाजले गरेको नाजायज सम्ब्न्धको गाँइ-गुईँ ले पनि उसलाई मानसिक तनाब दिन्छ, फलस्वरुप उ नराम्रो सँगतमा फस्न पुग्छे। त्यस्तै प्रक्रितिको अर्को परिवार कि छोरी अास्था पनि परिवारको मायाबाट बन्चितनै हुन्छे, ‘Police + Politics + Partnership = Power’ मान्ने अामा, माया (गौरी मल्ल) र त्यहि महत्वकाक्षांलाई सहन नसकेर अमेरिका गई बसेको बाबु अमर (नविन अधिकारी) को राम्रो साथ नपाउँदाको प्रभाव अास्थाको जीवनमा प्रष्ट देखिन्छ। साथै अरु धेरै युवा जमात लागु अौषध, चेली-बेटी बेचबिखन तथा अबैध चलचित्रको धन्दामा समेत सामेल हुन्छन। तर अर्को तिर रेश (रेश मरठ्ठा) र उसको बहिनि जसको बुबा संसारमा नहुँदा पनि सामाजिक सेवामा संलग्न अामा (सुभद्रा अधिकारी) को राम्रो साथ र मायाले उनीहरु सुमार्गमा अग्रसर हुन्छन, तर चलचित्रको अभिनय हेर्दा भने रेश अलमलिएको छ, अाफ्नो रक स्टार बन्ने सपनामा। त्यस्तै गरि दुई देश, भिन्नै संस्क्रिति, भिन्न धर्मका अार्यन र रियाको प्रेम सम्बन्धले माया (Love) र अात्मियता महत्वपुर्ण हो भन्ने दर्शाउ्ँछ। राम्रो संगतले मान्छेलाई राम्रै बाटोतिर डोर्याउँछ भने खराब सँगतले खराब तिर नै। एक अर्का सँग केहि सम्बधमा बाधिँएपनि अधिकांश पात्रहरु अाफ्नो स्वार्थ पुरा गराउनको लागी जस्तो सुकै तरिकाले गिर्न पनि पछि हट्दैनन्। स्वार्थी समाज र मानविय संवेदनाको नाटकिय उतार-चढाव मिश्रित शहरका बिबिध घटना सँगै सुखद अन्त्यको लागि ‘काठमाण्डु’ अघि बढेको छ।

– – –

माथि लेखेको कथा पढ्दा त राम्रै लाग्न सक्छ तर चलचित्रको कथा दर्शकले बुझ्ने त प्रस्तुतिकरणबाटै हो, जुन काठमाण्डुमा छैन भन्दा नै बेश हुन्छ। परिवारको किचलो, सेक्स, लागु अौषध, चेली-बेटी बेचबिखन, अबैध चलचित्रको धन्दा, गरिबी, अभाव, अमेरिकन ग्रीन कार्ड अादि-अादि धेरै द्रिष्य मिसिएको ऊँट हो काठमाण्डु। बिषेश गरि संभ्रान्त बर्गको (राणा) धेरै प्रतिनिधित्व गराइएको यस चलचित्रका संबादमा पनि नेपाली भन्दा अङ्ग्रेजी लवजकै बढि प्रयोग गरिएको छ। अङ्ग्रेजी संवादहरु केहि हद सम्म राम्रै सुनिएपनि नेपाली संबादहरु त्यति दमदार लाग्दैनन्, घोकाईएका संवाद भन्दा अत्युक्ति नहोला। पात्रहरुको अभिनयमा पनि सशक्तता छैन। ‘Acting’ भन्दा ‘Over Acting’ नै धेरै देखिन्छ। त्यस्तो कोहि पात्र छैन जो प्रशम्साको लागि योग्य होस। Guest को रुपमा देखाईने अानी छोइङ् को सानो भुमिका सन्देश प्रधान भएपनि अर्का Guest शुक्मिनदर सिंह देखिने द्रिष्य केहि भद्दा लाग्छ। एनिमेसन र हा-हा-हु-हु (फाइट) का द्रिष्य पनि अप्राक्रितिक छन्।

काठमाण्डु र सान-फ्रान्सिस्को (USA) मा खिचिएका द्रिश्यहरु को स्तर हेर्न लायक छन तर त्यसले देखाउन खोजेको कुरा हैन, ‘रेड सिनेमा फोर के’ प्रबिधी भएर भिडियो क्वालिटि राम्रो भएको मात्र हो, यस अर्थमा दिर्घ गुरुङको सिनेमाटोग्राफी संग कथा र अभिनयको तालमेल भएको भए चलचित्र केही राम्रो हुन्थ्यो होला।

गीतहरुमा बलिवुड गायक/गायिका हरु (Sukhwinder Singh, Aakriti Kankard, Kailash Kher, Sunidhi Chauhan, Adhitya Narayan and Sanjivini) कै स्वर भएपनि चलचित्रभित्र तथा बाहिर त्यसले खासै प्रभाव जमाउन सकेको छैन, बरु एउटै गीत पटक पटक दोहोरिदा दर्शकलाई नरमाइलो पक्कै लाग्छ। राहुल प्रधानको संगितको स्तरले पनि खासै मन जित्न सकेको छैन।

राम्रो बिषयबस्तु माथिको उठान भएपनि कथाको प्रस्तुतिकरण र अभिनय बिचको तालमेल नदेखिँदा यस चलचित्रले नेपाली दर्शकको मन जित्ला भनेर भन्न सकिने स्थिति छैन। यो ‘काठमाण्डु’ हाम्रो राजधानी काठमाण्डुमा हरायो भने अचम्म मान्न पर्दैन।

३/१०

फिल्म: लुट, ९/१०

लेखक तथा निर्देशक: निश्चल बस्नेत

कलाकार: सौगात मल्ल, दयाहाङ राई, कर्म, प्रतिकराज न्यौपाने, सुशील राज पाण्डेय, प्रबिण खतिवडा, ऋचा शर्मा, सिर्जना सुब्बा ।

जब जब सपनाले अाकाश छुन थाल्छ, दिमाग शैतानको घर बन्छ, अनि जीवन बग्छ पैसाको पछि पछि… अझ भनौँ खरानीबन्ने बाटो तिर। चाहनाको भारी बोकेर राजधानी काठमाडौँ भौतारिने युबाहरुको सपना जब ओरालो लाग्न थाल्छ, अनि जन्मन्छ अापराधिक मनस्थिति र ऊ भडकिन्छ अरु कसैको सानो अास्वासनमा… त्यहि अास्वासन रुपि भ्रममा २ घण्टा १० मिनेट बग्छ नेपाली फिल्म लुटको कथा।

चलचित्रको प्रमुख पात्र हाकु पेशाले भट्टि साहु हुन्छ तर उसको चाडैँ धनि बन्ने सपना पुरा गर्न उसले एउटा योजना बनाउँछ (उस्कै नेवारी लवजमा – मास्तर प्लान) अनि त्यहि मास्तर प्लान लाई पुरा गर्न उसले चार जना यस्ता युबाहरुलाई सामेल गराउँछ जसलाई पैसाको सख्त जरुरत छ। आफ्नो प्लानमा सामेल गराउनु भन्दा अघि हाकुको नेवारी लवजको प्रश्न सिनेमा हेर्ने सबैको मुखमै झुन्डिन्छ, (बल हैन पासा बुड्डि लगा बुड्डि, म सँग बैंक लुत्ने मास्तर प्लान छ, अाँत्छस् ?)। नरे को भुमिकाको कर्म (पेशाले डान्सबारमा बाउन्सर अनि १ नम्बरको जुवाडे, जसले ऋण गरेरै जुवा खेल्छ), खत्रि बन्ने प्रतिकराजको पेशा ठमेलमा नेपाली तथा बिदेशीलाई ड्रग्स र हतियार (फिल्मको भाषामा – सामान) बेच्ने हुन्छ, अनि अरु दुई पात्र गोप्लेको रुपमा दयाहाङ र पाण्डेयको रुपमा सुशील छन् र दुबै कुनैपनि पेशामा संलग्न छैनन्, तैपनि भट्टि जाने दुबैको बानी हुन्छ र त्यहि बानीले धेरै दु:ख पनि निम्त्याउँछ। पाण्डेयको प्रेमिका अायशा (ऋचा शर्मा) र हाकुको श्रीमति पुतली (स्रिजना सुब्बा) को सानो भूमिकालेपनि ऊनीहरु बिचको प्रेमलाई राम्ररी दर्शाउँछ। पाण्डेय र अायषाको प्रेम विवाहमा परिणत नहुनुमा बाधक पनि पैसानै हुन्छ, त्यहि कारण र गोप्लेको भनाइले ऊ पनि मास्तर प्लानमा सहभागि हुन्छ। प्रेमलाई प्रस्तुतिकरण गर्ने सिर्जनात्मक तरिका देखिने बिरलै नेपाली सिनेमामा यसको सानै द्रिश्यपनि सम्झन लायक छ।

यु-ट्युबमा पहिलेनै हिट भएको सुष्मा कार्कीको “उध्रेको चोली”ले पनि फिल्ममा मनोरन्जन थप गरेको छ। प्राय नेपाली सिनेमामा देखिने प्लास्टिकको फुलमाथि हिरो-हिरोइनको नाच तथा हा-हा-हु-हु यसमा छैन, त्यो नहुनुनै लुटको नयाँ र राम्रो पक्ष हो।

पात्रहरुको धनी बन्ने सपनाको लागि हाकुको ‘बैंक लुट्ने मास्तर प्लान‘ नै लुटको प्रमुख कथा हो, जुन साच्चैकै मास्टर प्लान नै छ। बैंक लुट्ने बन्दुक दिएपनि त्यो प्लास्टिकको हो या साच्चैको भन्ने पनि थाहा हुन्न, पात्रहरुनै बन्दुक देख्दा तर्सिन्छन, त्यो सिनेमा भरिनै चल्दैन पनि, खालि तर्साउछ मात्र! जबकि अरु नेपाली सिनेमामा गोली चल्नु अनौठो होइन भन्ने कुरा ट्रेलरमात्र हेर्दा नै प्रष्ट हुन्छ। कथा असाधारण छैन, त न नौलो नै… हाकुको बल र बु्द्दिको सहि सदुपयोग गर्ने मास्टर माइण्डले अन्त सम्मनै दर्शकलाई बाधेर राख्छ। पैसा लुटेर बराबरी बाँड्ने योजना भएपनि पात्रहरुले सोँचेको अा-अाफ्नो स्वार्थ र धोखा दिने प्रयास माथिको कडा प्रहारको फिल्ममा बिशेष महत्व छ। साथै गोप्लेको बेला-बेलामा ठट्टा गर्ने बानीले पनि हलमा अट्टाहस फैलाउँछ। सिनेमामा साधारण विषयबस्तुमाथि पनि राम्रो प्रस्तुतिकरणले खस्कदै गरेको नेपाली सिनेमा जगतलाई राम्रो पाठ सिकाएको छ र अन्य पुरातन सोँचका निर्माता-निर्देशकलाई गज्जबको झापड पनि।

एउटा सिनेमा राम्रो बन्न निर्देशन, अभिनय, छायांकन, कथा बिच तालमेल हुनु नितान्न अावश्यक छ। लुटमाको यि सबै पक्षहरु बिच राम्रो सन्तुलन छ। प्राय नेपाली सिनेमामा हिरो-हिरोइनलाई घोकाइने संवाद बाट लुट मुक्त छ। पात्रहरुको बोलिचालीकै भाषा शशक्त छ, थोरै प्रेमका कुरा, केहि रमाईला कुरा अनि अन्य सामान्य तथा क्रुर कुराहरु परिस्थिति अनुसार सशक्त छन्, अझ हाकुको नेवारी लवज त सार्हैनै घत लाग्ने। बन्दै गरेको अग्लो घरको द्रिष्यमा होस् या गल्लि गल्लि मा लखेटिएको, छायाकारले राम्रो तालमेल मिलाएका छन्। संगित पक्षपनि सबल छ।

नेपाल सेन्सर बोर्डले यो सिनेमा लाई एडल्ट सर्टिफिकेट दिइ सकेपछि पनि संवादमा टुंट टुंट थप्नुको कुनै तुक छैन। पात्रहरुको भूमिका र काम अनुसार त्यसका संबाद तथा धुम्रपान तथा मध्यमानका द्रिष्य पाच्य नै छन्। समग्रमा लुट हेर्दा तपाईले पनि खुब मनोरन्जन लुट्नु हुनेछ साथसाथै सोच्नु हुनेछ कि … के म साँच्चै नेपाली सिनेमानै हेर्दै छु?

{यो मेरो नितान्त व्यक्तिगत धारणा हो।}